"Ακόμη ένα καλοκαίρι που πέρασε δεν στάθηκε. Η πρώτη άσπρη τρίχα έχει αρχίσει να ξεπροβάλλει στους κροτάφους μου. Τα γόνατά μου γκρινιάζουν λίγο παραπάνω στις ανηφόρες. Το σπανακόρυζο δεν μου φαίνεται πια τόσο άσχημο φαγητό. Τις προάλλες έβλεπα 40 λεπτά ειδήσεις. Γερνάω μαμά! Η νιότη μου φεύγει σαν τους φίλους που μεταναστεύουν στις Αγγλίες για ένα καλύτερα αύριο και για τις γαμάτες προσφορές στα Primark. Η καθημερινότητά μου μοιάζει με τις καλλίγραμμες ξυρισμένες γάμπες που τρέχουν στους διαδρόμους των γυμναστηρίων για να γυρίσουν πάλι σπίτια τους και να εκτιμήσουν κοιλιακούς και αποστάσεις στο Grindr, μην έχοντας κάνει ουσιαστικά βήμα. Ή μήπως αυτός είναι ο βηματισμός της γενιάς μου και απλά αρνούμαι να τον αποδεχτώ; Ανοίγω μια σακούλα πατατάκια με ρίγανη ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Εγώ σε διάδρομο δεν ανεβαίνω. Υπήρξα πάντοτε ασυμβίβαστος άλλωστε. Χρατς!"
Homo Thessalonikus,
κεφάλαιο 2: Daddies, Ενδορφίνες και Πατατάκια με Ρίγανη.
